Ngamelubun – Theunissen Maria

In Iiefdevolle herinnering aan

Maria Antonetta Ngamelubun-Theunissen
-Nettie-

echtgenote van Jacobus Alexius Ngamelubun
* Leveroy, 1 december 1927   † Echt 1 oktober 2017

De plechtige uitvaartdienst vond plaats op vrijdag 6 oktober 2017 in de parochiekerk O.L.V. Onbevlekt Ontvangen in Pey-Echt, waarna we mama in besloten kring hebben begeleid naar crematorium “Tussen de bergen” in Roermond.

We bedanken u voor uw aanwezigheid en alle warme blijken van uw medeleven.
Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen

Lieve mama en oma, bedankt voor alles wat je ons hebt gegeven, wij zullen je missen.

Nettie Theunissen, je bent geboren in Leveroy als oudste meisje tat een hecht boerengezin van 7 kinderen. Jouw jeugdjaren kenmerkten zich als eenvoudig en hard werkend. Dit heeft je gevormd tot wie je was: een wijze, sterke, trotse, zorgzame, bezorgde, warme en open vrouw, maar ook een vrouw die een tikje eigenwijs en kritisch kon zijn. In 1953 leerde je papa kennen en was je op slag verliefd op deze bijzondere man uit de Molukken. Jullie trouwden in 1954, het eerste gemengd huwelijk in Nederland was een feit. Samen kregen jullie 7 kinderen: Jan, Louis, Gemma, Jos, Ilse, Everdina en Modesto. Je was de motor van het gezin, de econoom van het huishouden, de organisator, de moederkloek en een leeuwin als het om de belangen van je kinderen ging. Dat jouw kinderen an voor een uitvlogen vond je verschrikkelijk, loslaten was niet jouw sterkste kart. De komst van je vele kleinkinderen, en later ook achterkleinkinderen, bracht je veel vreugde. “Want bin ich tog ein rieke vrouw”, zed je vaak. Huize Ngamelubun was een warm en gezellig thuis voor ons kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.

Ook voor familie, vrienden, Buren, kennissen en de Molukse gemeenschap stond de deur altijd open. Jouw !even heeft ook een groot verdriet gekend. In 1989 verloor jij jouw jongste kind Modesto door een noodlottig ongeval. Een verlies dat je nooit helemaal hebt kunnen verwerken. In 2003 overleed papa en verloor jij je steun en toeverlaat na 50 gelukkige jaren. Daarmee stierf ook een stukje van jezelf. De footsie jaren ging je gezondheid achteruit. Tia’s zorgden ervoor dat je langzaam jouw zelfstandigheid verloor, maar je was vastbesloten om de regie in eigen hand te houden. Alles werd dan ook nit de kast getrokken om jou zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Zondag 24 september werd je ziek en de volgende dag werd je opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd duidelijk dat je lichaam niet meer wilde. Die donderdag hebben we jou naar huis gehaald omdat het jouw allergrootste wens was om thuis te sterven. Wij hebben deze laatste dagen intens met jou mogen beleven.