Zegveld – op ’t root Nelly

Een fijne herinnering aan

Nelly Zegveld – op ’t

Root weduwe van Mies Zegveld
Nederweert – Eind, 2 augustus 1915    † Weert, 19 februari 2013

“Gae komt-j nog mer us gauw tolk”, wie heeft haar het nooit horen zeggen. Iedereen was altijd welkom, eerst op “t Houtven” en later in Leivere. Mam maakte van haar thuis een warm nest, waar ieder weer graag naar terugkwam. Met lekkere eigen gebakken vlaai en mik op tafel, iedereen kon aanschuiven. “Aet-j mer met” zei je dan. En je genoot van het bezoek terwijl je weer de zoveelste paar sokken aan het breien was.

“Nel vanne Smet, geboren te Nederweert-Eind. Dochter van Harry en Trui van de smeet, eigenaren van een café en smederij. Na het overlijden van je moeder werd je als jonge vrouw al belast met het werk in het café en huishouden. Nog voor het uitbreken van de oorlog leerde je “Mies vanne Vesser” kennen waarmee je trouwde en een woning aan het kanaal betrok. Bij een granaatinslag brandde deze woning af en moesten jullie naar Someren vluchten. Later kwam het jonge gezin weer terug naar Nederweert en in rap tempo volgde verdere gezinsuitbreiding. Om ruimte voor het groeiende gezin te creëren werd een nieuw onderkomen gebouwd aan “het Houtven” in Nederweert-Eind, midden in de natuur. Een vrij maar ook druk leven met zo’n groot gezin. Dat betekende voor mam stapels boterhammen smeren en het verzetten van bergen was, elke dag grote mikken bakken en ’s avonds het wegwerken van het vele naai werk. Altijd waren je handen bezig.

De tijd verstreek. Een voor een vlogen dc kinderen uit en kwamen er kleinkinderen en achterkleinkinderen en tot voor kon zelfs nog een achter-achterkleinkind. Dit zijn de mooie momenten uit het leven. Het leven kent echter twee kanten. Met name het overlijden van je oudste dochter Truus was een gigantische domper. Meestal op dc zon- of feestdagen kwam het kroost naar huis, voor de gezelligheid, de vlaai en de lekkere eigen gebakken mik. Het kon allemaal.

Na het overlijden van pap in 1990 wad het huis aan het “Houtven” geruild tegen een bejaardenhuisje in l.everoy. Bijna 22 jaar heb je hier nog kunnen verblijven, maar de hoge leeftijd ging steeds meer gepaard met beperkingen. Persoonlijke verliezen, werden in die periode, met veel verdriet gedragen. Denk hierbij aan ons Bér, Wiel van Truus, Nelly van Jan en je kleinzoon Hans. Je bleef gepast positief in het leven staan.

Toen je de dag voor je 97` verjaardag werd opgenomen in het ziekenhuis en wad geopereerd heb je geknokt om weer terug te kunnen keren naar je “huuske in Leivere. Helaas is dit niet meer gelukt, een kon verblijf in het Wozoco te Ospel en een nieuwe tegenslag in dc vorm van longontsteking ben je niet meer volledig te boven gekomen. De laatste kcrachtinsparming die je hebt gedaan om weer terug te kunnen keren mocht niet meer baten. Je was op.

Niet meer terug naar je eigen huisje, onzeker over je volgend verblijf ….Dat maakte je de laatste dagen stil en verdrietig. ‘T is goed zo! Mam, schoonmam, oma, overgrootmoeder, dich kum’s helaas neet mier trôk Vergeten zullen we je nooit.

Bedankt dat je er voor ons was.